‘Kom op, doe niet zo flauw’ roep ik tegen mijn fotografiemaatje. We hebben het hele eind naar Belgie niet voor niets gereden’. Ik klim op deze vroege ochtend over het hoge hek dat de ingang versperd van de oude crypte. Het verbodsbord een eindje terug langs het pad hadden we reeds genegeerd. Ik zie hem twijfelen, hij had verwacht dat de crypte makkelijker te bereiken zou zijn.
We zitten samen bij een fotoclub en hebben eerder uitstapjes gemaakt naar oude verlaten gebouwen. Nog geen enkele keer was de toegang zo lastig geweest als hier. Alleen op stap gaan naar dit soort locaties is af te raden. Naast dat het illegaal is, kan het ook gevaarlijk zijn. Je weet nooit wie of wat je tegenkomt in de gebouwen en vaak is er kans op instorting. Meestal gaan we richting België, omdat daar leegstaande gebouwen vaak jarenlang onbeheerd blijven staan.
Uiteindelijk klimt ook hij over het traliehekwerk. Al was het alleen al om eventuele pesterijen op een volgende clubavond te voorkomen. Samen dalen we een oude stenen trap af en komen in een gang onder de grond. Hoewel we al wat foto’s op internet hadden gezien, is hier zijn toch heel anders.
De crypte is rond 1870 gebouwd en bestaat uit een gangenstelsel van bijna een kilometer lang. Ooit was het bedoeld als laatste rustplaats voor de welgestelde burgers van de stad. Inmiddels is er instortingsgevaar en sijpelt er water door de gangen, dat het beton en de gedenkplaten aantast. In het plafond zit om de paar meter een glastegel, waar spaarzaam licht doorheen komt. De gangen bevatten aan weerszijden rechthoekige gedenkplaten met inscripties vijfhoog boven elkaar. De stenen platen zijn gebarsten en aangetast door water of roest en groen uitgeslagen. Aan sommige platen hangt nog een plastic verbleekte bloem of een vergeelde foto. Op het geluid van vallende druppels op het beton na heerst er volledige stilte. Het weinige wat blauwige licht samen met de vochtige lucht geeft een spookachtige sfeer.
We lopen verder, het geluid van onze voetstappen galmt door de gangen. Ondertussen maken we foto’s en proberen we de locatie vast te leggen. We blijven dicht bij elkaar, want we voelen ons niet helemaal op ons gemak. Aan het eind van de eerste gang komen we grote grafkelders van adellijke families tegen. Sommige zijn voorzien van levensgrote bronzen of stenen beelden. Verder lopend stuiten we tegen een imposante groen uitgeslagen deur voorzien van een groot kruis en omgeven door betonnen pilaren. Deze deur geeft toegang tot een grafkelder van ooit een welgestelde familie. Het licht in combinatie met de verlopen kleuren en de grootsheid van deze deur wil ik vastleggen. Ik stel direct mijn statief en camera op.
Ineens hoor ik een geluid achter me, een man komt tevoorschijn achter een pilaar. Ik geef een gil van schrik en de man begint te lachen. Het blijkt een collega urbexfotograaf. Na even gekletst te hebben gaat hij weer verder.
We maken nog een paar foto’s en begeven ons langzaam richting de uitgang van de crypte. Veilig en ongezien belanden we weer aan de andere kant van het traliehek en staan we op het bovengrondse kerkhof. Het licht is fel aan onze ogen na zo’n lange tijd ondergronds te zijn geweest, maar stelt ons ook op ons gemak. Onder de indruk en in stilte lopen we het kerkhof af richting de auto.
Onze volgende stop is ook in Belgie: een oud tuchthuis.
Dit tuchthuis is bijna geheel gerenoveerd alleen een klein gedeelte van het oorspronkelijke gebouw is nog in de oude vervallen staat. We lopen dit oude deel binnen en zien een lange gang met spaarzaam licht, dat de gang binnenvalt vanuit de cellen, die aan de gang liggen.
De cellen zijn klein en er zit enkel een brits in. Een klein gat voorzien van tralies boven in de muur maakt dat er daglicht in de cel komt. Als we verder lopen komen we in een grote open ruimte, de vroegere eetzaal. Het schaarse binnenvallende licht creëert hier een mooi beeld en ik stel mijn camera op.
Terwijl ik wil afdrukken, begint mijn camera te piepen. Ik kan helemaal niets meer, behalve de camera uitzetten.
‘Kom eens, heb jij dit wel eens meegemaakt?’ roep ik naar mijn fotomaatje.
‘Dat is vreemd, ik heb geen idee hoe je dit kunt oplossen’ zegt hij. En wat we ook proberen, we krijgen de camera niet meer aan de praat.
‘Je hebt hier wel een bijzondere plek ontdekt. Als je het niet erg vindt, ga ik hier nu fotograferen’. Ondertussen stelt hij zijn statief en camera op. Weer klinken er piepjes door de verlaten gangen, ditmaal van zijn camera.
‘Hoe is dit mogelijk’ zegt hij. We staan perplex. Snel lopen we een stukje verder en als we onze camera’s weer tevoorschijn halen blijken ze het gewoon te doen. We besluiten het voor gezien te houden en lopen terug naar de auto. We hebben ons lang genoeg in het duister bewogen vandaag.
